تاریخچه علم پزشکی
در روزگاران خیلی دورتر دانش پزشکی دانشی ناشناخته برای مردم بوده و آن ها علل بیماری ها را عوامل ماورای طبیعی می دانستند و گفته شده که حتی برای درمان بیماری ها به سحر و جادو پناه می بردند.
بدیهی است که تلاش برای درمان در تمامی دوران از گذشته تا کنون وجود داشته است و تاریخ پزشکی از باستان تا به امروز درمان بیماری را در بین مردم و جوامع مختلف نشان می دهد.علم پزشکی دربرگیرنده علوم دیگری مانند فیزیک، زیست شناسی، شیمی و…است و این علم با بکارگیری تکنولوژی های دانش بنیان راه حل های درمان بالینی را ارائه می دهد.
در آثار مصر، هند، چین و بابل سنت های اولیه پزشکی قابل رویت است و ۵ قرن قبل از میلاد سوگند بقراط نوشته شده است که امروزه نیز پزشکان پس از پایان دوران تحصیلی خود و قبل از ورود به حرفه پزشکی بر اساس مبانی آن سوگند یاد می کنند.
در دوران باستان روش های جراحی توسط بابلیان انجام می شد و این وضعیت در قرون وسطی بهبود پیدا کرد و سپس اختراع میکروسکوپ نقطه عطفی در علم پزشکی شد و بسیاری از پزشکان توانستند علل بیماری های مختلف را بهتر بشناسند و در دمان بسیاری از بیماری ها از جمله بیماری های عفونی موثرتر عمل نمایند.
در قرن نوزدهم با توسعه شهرها اقدامات پزشکی عمومی رشد پیدا کرد و در قرن بیستم علم پزشکی با درمان بیولوژیکی مانند آنتی بیوتیک ها مواجه گردید که همزمان این تغییر و تحولات با رشد علوم دیگری مانند شیمی، ژنتیک، رادیوگرافی و…به پزشکی مدرن تبدیل گردید.
تاریخچه دانشکده پزشکی در ایران
قبل ار تشکیل مدرسه دارالفنون عده ای برای تحصیل طب جدید به اروپا رفته بودند که با این حال بازهم تغییری در وضعیت طبابت و تحصیل در طب به وجود نیامده بود.در آن دوران برای تحصیل طب مکان مشخصی وجود نداشت و علاقه مندان باید به مطالعه دروس صرف و نحو و حکمت الهی در مطب پزشکان معروف قدیمی میپرداختند و بعد از یادگیری و گذراندن مقدمات اولیه باید حکمت طبیعی یا همان طب و غیره را فرا میگرفتند و سپس با گذراندن مقدمات اولیه و کسب اطلاعات محدودی در طب بدون هیچ مانعی می توانستند به عنوان پزشک فعالیت کنند و به درمان بیماران بپردازند.
تا زمان سلطنت ناصرالدین شاه و صدرات امیرکبیر همین وضعیت ادامه داشت ناصرالدین شاه به یکی از حکیم باشی های دربار به نام دکتر کلوله دستور داد به جهت ارتقای طبابت به آموزش برخی از افراد بپردازد. در سال ۱۲۶۶ امیرکبیر بخشی از ارک شاهی را برای تاسیس مدرسه دارالفنون در نظر گرفت و یک سال بعد بخشی از آن آماده شد.
در سال ۱۲۹۰ دستور ساخت اولین بیمارستان توسط ناصرالدین شاه صادر گردید و سرانجام ۸ سال بعد یعنی در سال ۱۲۹۸ اولین بیمارستان تهران به نام بیمارستان سینا به ریاست مرحوم ناظم الاطباء افتتاح شد.
در سال ۱۲۹۷ تشکیلات مدرسه طب از دارالفنون جداگردید و به ساختمانی دیگر با ریاست مرحوم لقمان الدوله منتقل شد و در همان دوره علی الخصوص از سال ۱۳۰۷ آموزش طب در مدرسه طب با نظم و قدرت بیشتری ادامه پیدا کرد و دو دوره آموزش های علوم پایه و بالینی تقسیم شد.
قانون تاسیس دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ در مجلس به تصویب رسید و هر کدام از مدارس را دانشکده می نامیدند و یکی از آن ها دانشکده طب بود. در تاریخ پنجم تیر ماه وزارت فرهنگ با خرید قطعه ای زمین در شمال تهران ساخت دانشگاه را آغاز کرد و اولین بخش آن با نام دستاگاه ابن سینا در بهمن ماه ۱۳۱۳ به عنوان اولین دانشکده در کشور افتتاح شد و سایر دانشگاه ها مانند دانشکده طب پس از آن و به تدریج افزوده شدند.
از سال ۱۳۱۷ دانشکده طب به دانشکده پزشکی تغییر نام داد و حدودا در سال ۱۳۱۹ بیمارستان های تهران ضمیمه دانشکده پزشکی شدند.کلاس های هر سه رشته داروسازی،پزشکی و دندانپزشکی در همان دانشکده برگزار می شد و رفته رفته در سال ها بعد هر یک به دانشکده مجزایی تقسیم شدند و به صورت جداگانه به پذیرش و تعلیم دانشجو پرداختند.
برای مطالعه مقاله کامل معرفی رشته پزشکی و رتبه قبولی در کنکور رشته پزشکی کلیک کنید
ارسال نظر